یک چیز که همه چیز است
بسم الله الرحمن الرحیم
یک چیز که همه چیز است
خدایا من از محرم می آیم . از کربلا . . .
از یک دنیا شعر و شعور. از میان مثنوی عشق. از اوج بندگی . از مکتب حسین.
خدایا من از فاطمیه می آیم. از کوه غم. از اقیانوس احساس. از دفتر مشق یا علی. از شکستن گلبرگ یاس زیر دست و پای شب می آیم.
خدایا من از دامن پاک زهرای اطهر می آیم.
خدایا من از رجب می آیم. از دریای رحمت می آیم. از میان کوچه پس کوچه های یتیمان چشم در راه. من از آغوش یتیم نواز حیدر می آیم.
خدایا من از شعبان از ماه پاکان می آیم. از ماه محمد. از ماه بهترین خلق خدا می آیم. من از مسیر صداقت می آیم. از کوه محبت می آیم. از اقیانوس بی کران مهربانی. از نور امید فرج می آیم.
خدایا ببین من مسافرم. از این مسیر سبز . از همان ره که تو گفتی می آیم.
خدایا اگرچه از این ره ولی غرق در غفلت و ظلمت می آیم.
ره درست بود. من نادرست و غلط آمدم.
تقصیر از ره نیست. من ناقص و ناتوان . من شکسته پشت و خمیده کمر آمدم.
رمضان است خدایا. همه اینها گفتم تا بدانی که چرا آمدم.
این ره نزدیک و دراز من فقط به امید خدا ، به امید تو آمده ام.
هرچه دهی بس نیست. من به امید هیچ . . .
برای یک چیز آمدم که همه چیز است.
فقط برای همان یک چیز آمدم.
خدایا! این همه راه را فقط برای خواستن تو آمدم.